COVID-19
Het begin van een nieuw tijdperk?
Toen de “Wuhan-griep” uitbrak stond niemand stil bij de gevolgen die het mogelijk met zich mee kon brengen. Het coronavirus dat volgens officiële bronnen in de stad Wuhan, China begon, op 31 december 2019, waar het de naam COVID-19 kreeg, volgde zijn natuurlijke loop en negeerde grenzen, gebruiken en tarieven. Zowel de staat als veel mensen relativeerden het hele gebeuren als zijnde een griep die even snel zou komen als gaan. Maar het werd een pandemie waar we tot op heden het einde niet van kunnen inschatten. In slechts een paar maanden is menselijk contact (in grote delen van de wereld) een van de meest gevreesde gebaren geworden, om nog maar te zwijgen van het ondenkbare scenario in een kleine kamer met veel mensen. Het verandert de hele wereld en mogelijks is het een transformatie die zal blijven. De manier waarop we onze boodschappen doen, de sportschool bezoeken of op restaurant gaan. Sinds de maatregelen omtrent Covid-19 zijn gaan versoepelen in ons land en de rest van de wereld keren we als bewoner terug naar ruimtes die nu ineens onbekend aanvoelen. De plaatsen zijn op zich niet verandert, alleen is het dragen van een mondmasker, het vermijden van drukte, de manier waarop we ons er mogen bewegen, is radicaal anders geworden. Studies uit het verleden tonen aan dat mensen niet goed overweg kunnen met de isolatie die een pandemie als Covid-19 met zich mee bracht. Ze toonden aan dat het de geestelijke gezondheid ernstig aantast en dat ze in sommige gevallen zelfs resulteren in een posttraumatisch stressstoornis. Het belang van het herstellen van de sociale ruimte is daarom net zo belangrijk als het financiële.
Ook al lijkt op het eerste zicht de de verspreiding van het coronavirus ingedamd te zijn. Bovendien zeggen wetenschappers dat nieuwe en mogelijks even destructieve ziekten de mensheid in de toekomst zullen treffen. Een weinig positieve kijk op de toekomst. De akelige verlaten straten zitten nog vers in ons geheugen. De manier waarop we onze job uitvoerden, vanuit ons eigen huis in tegenstelling tot de kantoortorens waarin we anders dagelijks aan het werk gingen. Gedwongen sociaal isolement heeft het virtuele werken drastisch versneld. Een groot deel van de persoonlijke activiteit die ooit nodig werd geacht voor zaken, vergaderingen, coaching, briefings, presentaties, conferenties,… maar is nu stevig verankerd in de digitale wereld. Thuis vertrouwen we nu meer op het internet voor het verbinden met familie, winkelen, amusement en sociale activiteiten. De honderden vragen die we nog hebben nu we in het voorlopige of nieuwe normaal zijn beland. Zullen we binnenkort opnieuw in volgepakte metro’s doorheen de steden reizen? Hebben we de kantoren nog nodig aangezien is gebleken dat van thuis uit werken ook perfect mogelijk is? Zullen onze winkels, restaurants,… kunnen overleven? Gaan we komende tijd terug aan het reizen gaan of is een vol vliegtuig toch niet meer die ideale manier om met ons gezin andere oorden op te zoeken? De mensheid heeft zich doorheen de jaren altijd weten aan te passen aan de gebeurtenissen in de geschiedenis. Misschien staan we met zijn allen aan het begin van een nieuw tijdperk.
De lelijke kant van menselijk egoïsme is aan het licht gekomen toen mensen de noodzakelijke behoeften ten koste van anderen inzagen, verzoeken om thuis te blijven negeren en weigeren sociale afstand te bewaren. Ook is de voorbije weken gebleken dat sommige delen van diezelfde gemeenschap een beperkt geheugen hebben. Nu het thema corona sinds kort plaats maakt voor het onderwerp racisme was er van sociale afstand nog minder sprake dan ervoor tijdens de massale betogingen over heel de wereld. Anderzijds heeft het heeft ook een licht geworpen op de kracht van diezelfde gemeenschap, aangezien duizenden vrijwilligers hebben aangeboden om te helpen. Golven van applaus hebben het land op en neer gerimpeld als waardering voor onze belangrijkste werknemers, de echte helden die zichzelf elke dag in gevaar brengen, essentiële diensten verlenen, het virus bestrijden en zorgen voor de kwetsbaren en de zieken. Hoewel dit laatste met een gevoel van hypocrisie is gebleken.
We hebben gezien dat gezinnen meer tijd samen doorbrengen. We hebben een hernieuwde ontdekking gezien in de waarde van de natuur en het buitenleven, omdat mensen meer tijd over hebben. We hebben mensen zien lopen, waar ze ervoor auto's of bussen zouden hebben gebruikt. We hebben mensen gezien die hun eigen groenten verbouwden, hun eigen brood maakten en producten kochten bij lokale winkels en boerderijen. De COVID-19-crisis is, ondanks de vele trieste en vreselijke gevolgen ervan in termen van ziekte en dood, misschien wat de mensheid nodig had om duidelijk te maken wat er wereldwijd moet worden gedaan om onze toekomst op deze planeet veilig te stellen.